درمان شناختی-رفتاری گروهی برای اضطراب و افسردگی
رواندرمانی گروهی ریشه در مدل های روان پویایی از پاتولوژی داشته و قبل از اینکه برای اولین بار CBT توسط آئورن بک و همکارانش[1] (بک، 1979) ارائه شود، وجود داشته است. مهمتر اینکه، روان درمانی گروهی به روابط و تعاملات بین اعضای گروه به عنوان وسیله ای برای تغییر می نگرد. در گروه های CBT، به طور سنتی تصور می شده است که مدل شناختی – رفتاری تعلیم داده شده به گروه بیشتر از یک «ترکیب فعال» درمان نسبت به رابطه بین اعضای گروه است (بیلینگ[2]، 2006). در واقع، رسوم آموزشی به صورت ذاتی در مدل CBT ریشه دارند، و بنابراین خیلی آسان خودش را با ارائه گروه یا کلاس ها منطبق می کند، همانطور که حقیقت CBT چنین است که یک روش ساختار دهی شده و هدایتی، مشارکتی، با محدودیت زمانی است (فنل[3]، 1989).
هرچند CBT گروهی نمی تواند صرفاً در رابطه با تعلیم مهارت ها باشد، همانند CBT فردی (تک به تک)، عوامل بین فردی غیر اختصاصی در آن نقش دارند. همانند CBT فردی، عوامل غیر اختصاصی همان توجه تحقیقی را به خود جلب کرده اند که مدل های شناختی-رفتاری زمینه ای جلب کرده اند (از قبیل آنچه که پس زمینه افکار و رفتارهایی است که در اختلالات مختلف بیشتر هستند) (بیلینگ، 2006؛ توکر[4]، 2007). این روش تباین قوی با رواندرمانی گروهی دارد، که کانون توجه آن ارتباطات بین فردی و مکانیسم های تغییر مرتبط با آن است. پر نفوذترین اینها مکانیسم های پیشنهادی شامل «عوامل شفابخش» یالوم می باشد که در زیر لیست شده است (یالوم[5]، 1995).
فاکتورهای درمانی در روان درمانی گروهی
- § ایجاد امیدواری
- § همگانی سازی
- § ترویج اطلاعات
- § نوع دوستی
- § بازپیدایی تصحیحی گروه خانوادگی اولیه
- § توسعه تکنیک های اجتماعی سازی
- § رفتارهای تقلیدی
- § یادگیری بین فردی
- § همبستگی گروهی
- § تخلیه هیجانی
- § فاکتورهای وجودی
برای دریافت اصل و ترجمه مقاله با ترجمک تماس بگیرید (کد مقاله 110002).
