مدرنیسم و نظریه مدیریت دولتی
مدرنیسم و نظریه مدیریت دولتی
می توان به مدیریت دولتی نوین به صورت آنچه که تفکر نوگرا اطلاق می شود، و به درجات کمتر به صورت دیدگاه های متقابل مختلف نگریست. در تعریف مدرنیست (نوگرایی)، رنه دکارت، فرانسیس باکون[5] و سایرین را می توان ذکر کرد، اما دیدگاه مدرنیست در فصول مربوط به نیکولا ماکیاولی، جرمی بنتام، جان لاک و آدام اسمیت[6] ارائه می شود. این فلاسفه، متفکران مادی هستند که روی خوبی مردم متمرکز بوده اند، همانطور که تفکر منطقی اکید در روش های علمی دیده می شود. بسیاری از آزادیخواهان شناخته شده قرن نوزدهم، همراه عدم اطمینان به دولت، به عنوان یک ابزار اجتماعی اطمینان زیادی به ظرفیت تفکر منطقی نسل بشر در اکتشاف، جمع بندی، اعمال دانش داشته اند. در زبان نوین، معنی اصطلاح "آزادیخواه" تغییر کرده است (عمدتاً بخاطر پیشرونده بودن آن، همانطور که توسط پروفسور سمیز دادلی[7] شرح داده شده است) تا دولت را به عنوان یک ابزار اجتماعی پذیرفته و وارد رویاهای خود کند. در هر دوی قرن های نوزدهم و بیستم، نشانه نوگراها اعتقاد آنها به استدلال انسانی و پژوهش تجربی برای کشف حقیقت و استفاده از آنها برای بهبود شرایط انسان، بود. علم مدرن حاصل این اعتقاد است. انسان می توانست به راحتی در همان نوگرایی متوقف شود، زیرا تاثیر آن بر تفکر غربی آنچنان چشمگیر و معنی دار بود، اما نگرش های دیگری وجود داشت که جلب توجه کرده و به طور فزاینده ای تاثیر گذار شدند. دو فیلسوف به نام های دیوید هوم[8] و ادموند بروک[9] توانایی استدلال انسان ها برای حقیقت یابی و کشف دانش را به سئوال کشیدند، که بایستی بخصوص برای هدایت تمدن ما استفاده می شدند. مخالفان بعدی نوگرایی که در این کتاب قید شده اند، مارشال دایموک، ژان-پائول سارتر، جان راولز[10] و همچنین مکتب فکری به نام پدیده شناسی یا پدیدار شناسی[11] بودند. که هر کدام تداوم کار فلاسفه قبلی بوده و هسته بنیادین تفکر نوگرایی را به چالش کشیدند.
هرچند اگر لحظه ای به نوگراها برگردیم، چگونه تفکر آنها روی خلق و دگرگونی بعدی مدیریت دولتی آمریکا اثر گذاشتند؟ این سئوال در فصول مربوط به وودروف ویلسون[12]، ترقی خواهی[13]، حرکت دفترخانه، و هربرت سیمون[14] پاسخ داده شده است. ویلسون نقش سه گانه غیر معمولی به عنوان تحصیل‌گر، شاغل حرفه‌ای، و طرفدار ترقی‌خواهی بازی نمود. این طرفداران هوشمند و سیاستمدار اصولاً مسیر نوگرایی را تغییر دادند و آن را به دستور جلسه غالب در آمریکا تبدیل کردند. هربرت سیمون نگرش معرفت شناختی بنتام[15] را قبول داشت، که با تلاش منطقی سختی توسط لوودویگ ویتگنشتاین[16] توسعه داده شد، و به حیطه و رشته جدیدی از مدیریت دولتی اعمال شد.
احتمالاً به خاطر مخالفت های بعدی با نوگرایی، عدم رضایت از سیاست دولت آمریکا، ظاهر شدن فناوری اطلاعات، و واکنش های خصومت بار روز افزون به تفکر روشنفکرانه، تفکر نوگرایی با چالش مستقیمی روبرو شد. پسامدرنیسم (دوره پس از تجدد گرایی)[17] اولین بار توسط فریدریک نیچه[18] بیان گردید، اما بیشتر مسیر امروزی خود را از تلاش های لوودویگ ویتگنشتاین گرفت، که نسخه قبلی خود از نوگرایی را که مثبت گرایی منطقی نامیده بود، رها کرد. سه فصل به تشریح این دیدگاه های قدرتمند و موثر که آغازی برای نفوذ مدیریت دولتی بودند، اختصاص داده شده است.
همانطور که تلاش داریم مدیریت دولتی را درک کنیم، این مسئله ما را به کجا می کشاند؟ روشن است که عدسی نوگرایی هنوز وجود دارد. شاگردان و شاغل ها به مدرسه رفته و موضوعاتی شبیه به مدیریت کیفیت جامع، مدیریت ریسک، تجزیه و تحلیل هزینه-سود، نظریه گزینه های عمومی، و رویکردهای فراوان دیگری را می خوانند که همگی ریشه در نوگرایی دارند. معهذا، عدسی های دیگری وجود دارد که برای جامعه روشنفکران قابل قبول تر است، از قبیل رفتار سازمانی و بیانگر اهمیت نوشتن به انگلیسی ساده می باشد. یکی از دیدگاه های در حال ظهور نوین گرایش کارآفرینی دولتی[19] یا عمومی می باشد، و یک فصل از این کتاب به این عدسی اختصاص داده شده است. فصل آخر تلاش دارد به توسعه های قرن بیست یکی نگاهی بیاندازد و از میان عدسی های مورد استفاده قبلی گذشته و مجدداً بر دیدگاه دیگری متمرکز می شود که مدیریت دولتی را با پدیدار شدن قرن جدید، متفاوت می بینند.
این مطلب قسمتی از مقدمه کتاب Handbook of Organization Theory and Management است که ترجمه کامل آن در tarjomac.com موجود است. در صورت نیاز به هر یک از فصول این کتاب که در مطلب بعدی گنجانده خواهد شد، از ترجمک درخواست کنید (کد کتاب: 110007).
[5] René Descartes, Francis Bacon [6] Niccolo Machiavelli, Jeremy Bentham, John Locke, Adam Smith
[7] Professor Sims-Dudley [8] David Hume
[9] Edmund Burke [10] Marshall Dimock, Jean-Paul Sartre, John Rawls
[11] phenomenology [12] Woodrow Wilson
[13] progressivism [14] Herbert Simon
[15] Bentham [16] Ludwig Wittgenstein
[17] Postmodernism [18] Friedrich Nietzsche
[19] public entrepreneurialism
