افشاء در حسابداری
مقدمه
افشا به عنوان یک لغت در فرهنگ حسابداری وال استریت چنین تعریف شده است: "تحویل حقایق و جزئیات مربوطه به موقعیت یا عملکرد تجاری را افشای حسابداری می گویند. به طور کلی، بورس و سهامداران شرکت ها را ملزم کرده اند که برای جامعه سرمایه گذار، حقایق مربوط به موضوعاتی که روی قیمت سهام شرکت ها اثر دارد را افشا نمایند. این افشا سازی در زمان عرضه به عموم نیز لازم است (فرهنگ حسابداری وال استریت، 2014). اما فرهنگ لغت مالی فارلکس (2012) آن را به عنوان اقدامی داوطلبانه یا اجباری تعریف کرده است که اطلاعات مربوط به قرضه ها، بودجه، سود، سرمایه ها، یا هر چیز مرتبط افشا می گردد. برای اینکه شرکت ها در بورس لیست شوند، بایستی خودشان به افشای این اطلاعات بپردازند و از قوانین و مقرراتی که بر اطلاعات شرکت های عضو بورس حاکم است، تبعیت کنند. افشا برای پیشگیری از دستکاری قیمت و هر عامل دیگر منجر به وقفه در کارایی معاملات انجام می شود.
برای سالیان متمادی در گذشته، اقتصاددانان می پنداشتند همه ی گروه های مربوط به یک شرکت سهامی مثل مدیران و سهامداران برای یک هدف مشترک فعالیت می کنند. اما از سال 1961 موارد بسیاری از تضاد منافع بین گروه ها و چگونگی مواجهه ی شرکت ها با این گونه تضاد ها توسط اقتصاد دانان مطرح شده است.
افشا در حسابداری واژه ای فراگیر است و تقریباً تمامی فرآیند گزارشگری مالی را در بر میگیرد. یکی از اصول اولیه حسابداری اصل افشای کلیه واقعیتهای با اهمیت و مربوط درباره رویدادها و فعالیتهای مالی واحدهای تجاری است. اصل مزبور ایجاب میکند که صورتهای مالی به گونه ای تهیه و ارائه شود که از لحاظ هدف های گزارشگری اولاً به موقع ، مربوط و قابل اعتماد و ثانیاً قابل مقایسه و قابل فهم باشد. یعنی بتواند استفاده کنندگان صورت های مالی را در اتخاذ تصمیمات آگاهانه کمک کند.
این موارد به طور کلی در حسابداری مدیریت به نظریه ی نمایندگی یا کارگزاری مشهور است. هسته ی اصلی نظریه ی نمایندگی بر این فرض استوار است که مدیران به عنوان نمایندگان سهامداران ممکن است به گونه ای عمل کنند یا تصمیم هایی را اتخاذ کنند که لزوماً در راستای بیشینه کردن ثروت سهامداران نباشد. مطابق این نظریه باید ساز و کار کنترلی یا نظارتی کافی برای محافظت سهامداران از تضاد منافع ایجاد شود. موضوع شفافیت صورت های مالی و کیفیت افشای اطلاعات ارائه شده در آن، به عنوان یک راهکار عملی مورد توجه قرار گرفته است. اغلب چنین استدلال می شود که جریان شفاف و با کیفیت اطلاعات موجب کاهش ناقرینگی اطلاعاتی می شود. ناقرینگی اطلاعاتی به وضعیتی اطلاق می شود که آگاهی مدیران از فعالیت های شرکت نسبت به سهامداران و سرمایه گذاران بالقوه و سایر ذینفعان بیشتر است. چنین ناقرینگی اطلاعاتی موجب بروز مشکلاتی نظریه مخاطره ی اخلاقی و انتخاب نادرست می شود (برتا و بوزولان، 2008).
برای دریافت مقاله کامل و منابع مورد استفاده با ترجمک تماس بگیرید (کد مقاله: 110016).
